Hjörðin berst fyrir lífi sínu
sem svanir móti stormi.
Þau standa í þeirri trú
að þau hafi eitthvað val,
hahahaha...

Hann er vel varinn
handan hvítra múrveggja.
Haldið þið virkilega að sá með völdin:
Drottinn yðar
gefi ykkur val?

Hans ríki þrífst á stríði
og þegnar hans þjóna því blíðir.
Hvers vegna að hafna hans veldi
þegar þrældómur vor er hulinn
með draumum í vöku?

Nú ákalla þau dýrið dátt
og æða áfram dreymin.
Til lofts þau lyfta veigum hátt
og dansa glatt í algleymi.

Hans ríki þrífst á óreiðu
og þegnar hans upphefja það glaðir.
Hvers vegna að efast hans verk
þegar hvert högg svipunnar
er sem blíð gola á kinn?

Stoðkerfi alls lífs er örkumla
því lífæðin fellur hver af annarri.
Skrýmslið hrifsar þær allar að sér
og sýgur ötult að sér
allt sem eitt sinn blómstraði.

Þar stendur það stælt á veikburða grundu
og étur undan sér jarðveginn.
Hún reynir af mesta megni
að berjast á móti
en ríkjandi Guð, með svipur á lofti
lætur eigi undan.

Hann hrifsar að sér loftið
sem æ verður af skornari skammti
en þrátt fyrir að rýmið þrengi og þrengi að
ríkir Hann enn með svipur á lofti.

Grýttur, líflaus jarðvegurinn
svo langt sem augað eygir.
Hér mun aldrei neitt þrífast
eða vaxa.

Ógjöful en grimm
drottnar hér þurrðin
og við tekur dimm
eilíf nóttin.

Líf færist um set
og ætlar að frjóvga jörðina
en veikburða hörfar á brott
út í leiðarlausu langferðina.

Hér mun aldrei neitt
þrífast eða vaxa.
Hér mun aldrei neitt
lifa eða dafna.

Ísland, steingelda krummaskuð?

[Instrumental]

Sem handbendi lífsviljans
Dönglum við umkomulaus
Á fingrum tilverunnar

Lykkjuföll kvöldsins
Táldraga mennina
Að skauti næturinnar

Um öngstræti daganna
Frá einni vörðu til annarrar
Magnast kliðurinn
Um öngstræti daganna
Frá einni vörðu til annarrar
Lengist vegurinn

Raust sem aldrei þagnar
Blæs sjálfshatrinu
Byr undir báða vængi

Um öngstræti daganna
Frá einni vörðu til annarrar
Magnast kliðurinn
Um öngstræti daganna
Tekur ekkert við
Handan þjáninganna

Það rigndi í dag
og hugur minn flögraði ráðlaus um tómið.

Hægt börðust lungun um loftið
og þungt sló biturt hjartað.

Reykurinn steig upp gegnt dropunum
sem hugsanir sveiflandi í járnum.

Þær klófestu sig um mig allan
og héldu mér í föstum skorðum.

Skýin huldu himininn
og lokuðu okkur inni.

Marraði á milli trjáa
þegar droparnir slógust á laufin.

Langt nær slóðin er litið er um öxl
og þungt er hvert einasta spor.

Sólin fjarlægist hægt handan við skýin
hægt, en ákveðin er hún.

Þungt liggur yfir jörðu
flóðið frá himnum.

Rifbein mín halda þétt í skefjum
anda mínum og hjartslætti.

Brátt kemur langur vetur
og bundin erum við einsömul jörðu.

Sama baráttan aftur og aftur
hvern einn og einasta dag.
Alltaf aftur á byrjunarreit.
Alsæla, hvert fórstu?

Sömu gömlu slagsmálin,
endurfæðingin góða.
Fyrsta högg er slegið
og annað strax til baka.

Ó, ástin mín þarna ertu!
Ég hef saknað þín svo sárt.
Gakk nú með mér gyðja.
Guðleg, fylltu mitt tóm.

Ó, góði Guð, mér líður svo vel
og ég vil meira, já, meira!
Blessaðu mig með mætti þínum
aftur og aftur, og aftur og aftur!

Ó, ástin mín, aldrei fara
frá mér aftur.
Þú sem ætíð ert mér æðri,
ég krýp á kné fyrir þér.

Í stormi gekk ég sem áður,
barðist gegn óbeislandi öflum
en ég hélt samt ótrauður áfram
jú, endanum var ekki náð.

Það virtist eigi innan seilingar
að ég ætti erindi sem erfiði
og hljóp það með mig í gönur
hve nóttin varð alltaf meiri.

Moldugan veginn tróð ég fast
og reyndi að horfa fram á við,
en skyggnið reyndist sem áður
gjörsamlega til einskis nýtt.

Þá, á krossgötum mætti ég Honum,
þeim sem ég taldi mig best þekkja.
En Hann sem þar stóð gegnt mér
reyndist ekkert vera nema spegilmynd.

Hann fylgdi mér áfram um tíma
yfir torfærar hæðir og hóla,
uns við stóðum loks við lokamarkið:
við dyr hallar Algleymis.

Nú hafði nóttin náð sínu hámarki
og ég stóð á stalli mínum
en eigi í ljóma þeirrar gleði sem ég vænti
heldur berstrípaður og allslaus.