Eins og miðin kalla út skipin,
Eftir stormasamar nætur,
Hvert ég á braut
Hvert sem nú toga fætur.
En pú kallar eftir mér,
pú býður mér skól.
Pú ölduna brýtur,
pú býður mér griðarstað.
Og hvering sem allt fer,
á myrkustu stund.
Pú varst ljós i storminum.

Ég rambaði einn í själfseyðingu,
sál mín er nú feig.
Nú virtist svart,
nú allt er orðið kalt.
Ég inn í myrkrið steig,
sál mín er nú feig.

Myrkrið vék á brott,
pú varst ljós í storminum.

Þetta er það lengsta sem ég fer.
Aldrei aftur samur maður er.
Ljöta leiðin heillar nú á ný,
daginn sem ég lífið aftur flý.

Ef ég vinn í þetta eina sinn,
er það samt dauði minn.
Trú min er að allt fari ej vel.
Þessu er lokið hja mér.

Dag sem nótt hjartað var órótt.
Þrotið þol lamað bros.
Áfram ríð, hjartað pumpar tárum.
Dag sem nótt ég geng nú einn.

Grafin bein grotna í jörðunni,
eins og leyndarmálin þín
sem þú hélst forðum burt frá mér.
En blóðið þyngr´en þögnin er.

Svikin orð, grót í kjafti þér,
rista dýpra en nokkur sár.
Brotin bönd aldrei verða söm.
Lygar eins og nöðrubit.

Ó,
Þín orð
Ég sagði í gær,
Það var í nótt.

Hvað hef eg gert?
Enn eina ferðina,
inn í skug gann sjúka steig.
Nú ég ekki slepp.

Vík nú burt. Gakk þinn veg
ég hata þig, þu vilt mer illt.
Mín hinsta bæn er bros,
bros til frelsunar.

Mig fjörtaðir á hug og sál,
þú myrðir allt inn í mér.
Tilbúinn til brottfarar,
strengir hljoma nú.

Æru mína á silfurfati færði ég þér,
en þér fannst það ekki nóg.
Ryðgaður öngullinn dorgar þó enn.
Því skarstu ekki á fyrr?

Hjálpaðu, hjálpaðu mér,
ég las í augum þér.

Ótal sinnum hlógum undir berum himni.
Einskis annars ég óskaði.
Blinandi fegurðin yfir allt skein,
sjálfum mér ég bölva nú.

Hjálpaðu, hjálpaðu mér,
ég las í augum þér.

Yfir hafið vindar feyktu þér enn á ný,
því varstu ekki kyrr?
Skildir mig eftir vegandi salt.
En aldrei ég aftur sný.

Segull nætur ólmast,
Sterkir vindar blása títt.
Vindi mér í endinn,
Fagnar mér svo blítt.

Helga stundin komin,
allt er orðið hlytt.
Blóðið mitt þú þráir,
Sýgur angurvært.

En aldrei aftur,
Segi ég.

Þar sem melrakkinn liggur
í leyni fyrir mér.

Ég arka einn út í auðnina,
og reika þar um úrkula vonar.
En holtaþ ór skúgga minn eltir,
hræbítur hefur bragðað blóð.

Melrakkinn dansar nú enn á ný.

Við, semengin nöfn lengur berum,
reikum nú um fjöll og dal!
Þar dansar þögnin við dauðann.

Sársoltinn dýrbítur nú blóðið bragðar.

Það er ekkert ljós til lífs,
melrakkinn í myrkrinu býr.
Ekkert er um braðina,
vonlítill að þrotum er kominn.

Þar sem melrakkinn liggur
í leyni með mér.
Dýrbitar hafa bragðað blóð
holtapór tórir veturinn.

Eg ölduna veð,
ég hamrana klif,
í storminum.

Úr sæ ég sé það rísa,
þetta kalda sker

Úr ösku hef ég risið,
hrímið af mér brotið,
og lifi þó.

Í hríðinni kulinn,
ég brimbarinn er.
Ég er stormfarinn!

Ég og þú
og svartir sandar.
Uppþurrin ást
í óbyggðum andar.

Leiðin heim
í hlykkjum liggur.
Ískalt regn
og kolniðamyrkur.

Feigan dreymir dauða sinn,
kulin hjörtu villast.
Minningin um hver við vorum,
vonin dauð og ástin þorrin.

Svartir sandar.
Óbyggðar andar.

Ég hef gengið langan veg,
ég hef margan djáknann séð
sopið seyði af hans reiði,
mikið reynt en get ei gleymt.

Þokan geymir gamlar syndir,
hvítir hrafnar, svartir sandar.
Sligað stolt fjarri heimahögum.

Blóðböndin steyttä skeri.
Brenndar brýr að baki mér.
Langt er síðan módinn missti ég.

Gamlir draugar hanga yfir,
skarttans sálmar glymja ótt.
Óttinn boðar sortans endalok.