Bræður munu berjast
og að bönum verða,
munu systrungar
syfjum spilla,
hart er í heimi,
hórdómur mikill,
skeggöld, skálmöld,
skildir eru klofnir,
vindöld, vargöld,
áður veröld steypist
mun engi maður
öðrum þyrma.

Leika Míms synir
en mjötuður kyndist
að inu galla
Gjallarhorni,
hátt blæs Heimdallur,
horn er á lofti,
mælir Óðinn
við Míms höfuð.

Ymur ið aldna tré
en jötunn losnar,
skelfur Yggdrasils
askur standandi.

Geyr nú Garmur mjög
fyr Gnipahelli,
festur mun slitna
en freki renna.
Fjöld veit hún fræða,
fram sé ég lengra,
um ragnarök
römm sigtíva.

Hrymur ekur austan,
hefist lind fyrir,
snýst jörmungandur
í jötunmóði.
Ormur knýr unnir
en ari hlakkar,
slítur nái neffölur,
Naglfar losnar.

Kjóll fer austan,
koma munu Múspells
um lög lýðir
en Loki stýrir,
fara fífls megir
með freka allir,
þeim er bróðir
Býleifs í för.

Hvað er með ásum?
Hvað er með álfum?
Gnýr allur Jötunheimur,
æsir eru á þingi,
stynja dvergar
fyr steindurum,
veggbergs vísir.
Vituð ér enn eða hvað?

Surtur fer sunnan með sviga lævi
skín af sverði sól valtíva.
Grjótbjörg gnata en gífur rata,
troða halir helveg en himinn klofnar.

Þá kemur Hlínar
harmur annar fram
er Óðinn fer við úlf vega
en bani Belja
bjartur að Surti,
þá mun Friggjar
falla angantýr.

Þá kemur inn mikli mögur Sigföður,
Víðar, vega að valdýri.
Lætur hann megi Hveðrungs
mund um standa
hjör til hjarta,
þá er hefnt föður.

Þá kemur inn mæri möður Hljóðynjar,
gengur Óðins sonur við úlf vega,
drepur hann af móði Miðgarðs véur,
munu halir allir heimstöð ryðja,
gengur fet níu Förgynjar bur,
neppur, frá naðri, níðs ókvíðnum.

Sól tér sortna, sígur fold í mar,
hverfa af himni heiðar stjörnur.
Geisar eimi við aldurnara
leikur hár hiti við himinn sjálfan.

Geyr nú Garmur mjög
fyr Gnipahelli,
festur mun slitna
en freki renna.
Fjöld veit hún fræða,
fram sé ég lengra,
um ragnarök
römm sigtíva.

Sér hún upp koma
öðru sinni
jörð úr ægi
iðjagræna.
Falla forsar,
flýgur örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.

Finnast æsir
á iðavelli
og um molþinur
máttkan dæma
og minnast þar
á megindóma
og á Fimbultýs
fornar rúnar.

Þar munu eftir
undursamlegar
gullnar töflur
í grasi finnast,
þær er í árdaga
áttar höfðu.

Munu ósánir
akrar vaxa,
böls mun alls batna,
Baldur mun koma.
Búa þeir Höður og Baldur
Hrofts sigtóftir
vel, valtívar.
Vituð ér enn eða hvað?

Þá kná Hænir
hlautvið kjósa
og burir byggja
bræðra tveggja
vindheim víðan.
Vituð ér enn eða hvað?

Sal sér hún standa
sólu fegra,
gulli þaktan,
á Gimlé.
Þar skulu dyggvar
dróttir byggja
og um aldurdaga
yndis njóta.

Þar kemur inn dimmi
dreki fljúgandi,
naður fránn, neðan
frá Niðafjöllum.
Ber sér í fjöðrum,
flýgur völl yfir,
Níðhöggur nái,
nú mun hún sökkvast.

Vindarnir syngja sinn svartasta söng
Leyfa mér ekki að dreyma
Nóttin, hún virðist svo endalaust löng
Andar í kring um mig sveima

Drekka nú með mér guðaveigar
Draugar heljar og dæmdir menn
syngur með vindunum, mjöðinn teigar
Ískaldur fjandinn mig finna mun senn

Prestarnir kalla ,,við fyrir þér biðjum!"
En sjálfið er löngu laust úr þeim viðjum
Undir tungli, um myrka dali,
Tignar strendur og fjallasali,
Það ferðast í rökkri, fyrir trú þeirra falið,
Þótt eftir standi holdið kalið

Fáu er svarað þótt mikið sé spurt
Og þræðir lífsins hratt upp rakna
Að lokum mun dauðinn mig leiða í burt
Og mun ég þá annað hvort sofna eða vakna

Vinstri handar
Breiður vegur
Friðlaus hugur
Andann dregur

Guðdómlegur heilagleiki
Jörðin drekkur blóð í nafni þínu
Þau bíða, vona, biðja
Gráta það sem aldrei varð

Heiminn selur
Steinkalt hjarta
Málar manna
Veröld svarta

Vegur hjartans er grýttur!