Kuldi læðist kringum garða mannanna sem sjást
varla á j?tna vegum; steingerð lík j?tnanna. Ávallt berja brims gamngr á str?ndinni ok sundv?rpir
brimi yfir svarta sanda grunn. Einungis litlir bjarka myrkviðar hringir veita m?nnum skjól. Annars
rísa hallvallar hráleiki ok d?kkgrænt jarðar hár. Vindrinn fleygir sverð-Njarðar randa blikum sínum
inn í fj?rðinn ok k?ld vindh?gg umkringja þorp. Þat gránar, þat gránar. Djúpa, langa skerja foldin
vaknar meira ok meira til lífs ok sólin skín í gegnum líflaus grá skýin. Skýin gráta til jarðar.
Rigningin hamrar ok litar daginn gráan í l?ngum, endalaust l?ngum heimi hins sama. Fyrsta
augnablik nýs vetrtals. Kaldir, grábrúnir j?tnar leggja ilkvisti sína í djúpið af Ymis blóði. Á fótum
þeirra finnst eik, nýtt barr. Þat er ekki langt síðan hranna brjótr fylgdi b?lgum sína leið til veraldar
ísk?ldi ok brennisteinshita. Erfiðlega dvelja þar mennirnir enn. Vítt ok breitt finnast fyrstu ísa brots
blómin milli hnignunar Marnars barna. Andstæður milli vors ok kaldra orms felli. Ek vakna ok
frostna í ofbirtu. Mána systir svo skýr, blekkir ekki burtu kaldan vormorgun, vormorguninn þegar
nýtt líf reis frá móðurinni.

Illviljaðr skólkinnr hatri sínu lýsir yfir fj?lskyldu minni.
Þat slær með dauðanum ok leggr aldr. Sverð drepr, tekr Óðins eiki frá stafr. Kalt h?gg eftir óréttlæti
ok benja kolgu blágammr litar j?rðina rauða. Sárv?ndr sekkr hann ok deyr í tveggja daga miðlegg.
Aldrslit vegna fleina Týs. Faðir segir okkr frá blóðhefndinni sem eltir dalar éls okkar síðan fyrir
l?ngu í g?mlu fjarðarj?rð. Nú afflækist síðasta reipið úr lundi okkar ok rekr dauðan bróður minn
burt. Naðrs ógn tók hann með sér. Þungleikinn nær mér ok ek fell ok mik dreymir. Mik dreymr
sundv?rpuðinn, ægis bróðr! Vegna áeggjanna kaosguðsins drekki ek mér. Blóð ok Vandils
j?rmungrundar reið gera verk sín í flæðandi rytma hafsins. Allt verðr svart ok andi minn verðr þar
að engu milli flóðanna. Nótt án morguns í greipum þess kalda. Fleina sævar fúrr, blóðíss! Lyngs
fiskr blóði finnar leiðina niðr í hálsins kok ok drekkir aski mínum í k?ldblautum óendanleika.
Grimmilega ek berst en gefst samt upp. Fjarlægar Herjans dísir þagna yfir ?ldunum ok yfirgefa mig.
Svanvegis snótir raustljótar hátt salma þruma gegnum undirheima. Enginn er velkominn hér. Ek
hrapa. Ek vakna ok anda. Morguninn er grár ok himins eisa sendir sína sólstafi yfir j?tuns kalda
Háls undir þjóta Austfjarða. Einungis leikr vindsins heyrist ok kraftr b?ðvar j?kulsins. Steinar sem
henda sér í hafið fram ok til baka. Ský sem dreyfast í fj?llum. Þat er hlýtt. Vor. Líf. Himins hvél
vermir er þat kemr frá hafinu ok botn skýjanna baðast í rauðum litum. Gleymdr er Yggjar báls
runns s?ngr. Sverðin munu syngja annars staðar. Þungir hnífar nálgast aðra hálsa, ekki minn.

Sævar bein. Ránheimr! Þú
endalausa djúp, skapað í eilífðinni. Vægðarlaust gleyptir þú svo marga og ert enn ekki mett. Hví átt
þú samt enn svo mikið líf? Við siglum á taugar vegi ok hans svala brim kælir þennan langa
sumardag sem stefnir í hásumar ársins. Endalausar ?ldr flæða áfram, enn kaldar. Við opnum netin
ok horfum upp í skýja skríns skj?dung. Hverju lofar heims skáli, hvert munu þau fara? Láðs lýr
festir sig enn einu sinni í netin ok skapar med dauða sínum líf okkart. Kokhljóð heyrast er
sjávardýrið þakið snærum berst um í litlum knerri, nálægt endalokum. Éla ranns rít skín ok Alfaðir
gaf okkr góðan feng. Hlés dætr gefast upp gegn varrláð várri og við várar okkar veg í gegnum
víðáttana. Ægir var okkr hliðhollr. J?rmungandr var rólegr.

Njarðar niðjar er mikilvægasti tilgangur lífsins. B?rnin gefa
Glasis glóbarr framtíð, Sifjar svarðfestar gleði. Hvað gefr þekking g?mlum manni ef þat er enginn
til að nema? Hvað fylgir hugsun þegar enginn vill heyra hana? Maðr deyr ok veit ekki að hann tekr
svo mikla visku með sér í dauðann! Við búum í fél?gum, sk?pum okkar eigið ríki ok heimili milli
Ægis aldna ok Belja dolgrs akrar. Faðir minn sigldi með fljóts glóða yfir langa, d?kka blóðughadda.
Mikið hvarf í hvítrar Ránar munni ok margir h?fðu ekki stigið ilkvistum sínum á steinda j?rð þessarar eyju. Hve vitr við í ljósheimi héldum okkr gegnum ættar spilli! Freyja vertu með okkr á
komandi árum, Hliðskjálfar harri gefðu okkr visku. Nú sjá eikinstafir þessa ver?ld gegnum gj?rðir
okkar og goðanna. Sumir dóu, en margir lifa. Ánægðr er ek með þekkingu um náttúruna ok okkr,
sem ek get gefið erfinyti mínum. Hvað væri eiki án þessa? Ek kann að nota rúnstafi, að lesa í skýin,
þekki heimkringlrs ok vindbreytingar, vegi sem ek veit að ek á að taka. Háværir stormar sl?kkva
ekki lítinn eld þegar hann er á ?ruggum stað. Lundr er mesta afrek lífs, fljóts glóða skapar framtíð.
Freyja er á okkar hlið.

Margt, jafnvel allt. Hve furðuleg eru ?rl?g mannanna sem lenda á
vegum sem þeir ætluðu aldrei að fara! Hvers lags óvæntum leiðum þarf maðr að venjast að ganga á?
Gamlar skuldir frá tíma afa míns klifra aftr upp til jarðar hárs. Landið, land mitt, goða Þrúðvaldr ok
Nirði tileinkaðr fj?rðr var tekinn af mér. Hann var tekinn á Alþinginu. Systir afa var skuldbundin í
gamla Noregi ok við vorum þá hin síðustu af b?lvaðri ætt hennar. Land þurfti að gefa fyrir land og
með stuðningi fárra goða þurfti að gefa réttlæti fyrir óréttlæti. Mannahamrar voru aldrei traustverðir
sagði faðir minn mér eitt sinn. Ok hve rétt þat var! Við lifðum hér í sælu með ?llum nágr?nnunum í
fj?rðunum sínum. Handan bergsala, já, þar voru svik úlfs f?ðr ekki fjarlæg. En af hverju dv?ldu þau
þá ekki lengr í hl?ðvinjar myrkbeina? Margir hauga herrar verða að breytast í steina ok munu
brotnir í mola til að gefa heiminum jafnvægi sitt aftr! Ek heyri manna dolga hlátr bergmála í dalnum. Erum ekki lengr heima, dæmd á hausti þessa gamla árs. Sólina myrkvaði fyrir hálfmánuði.
Eru mennirnir verk Hropts magana eða eru goðin mannaverk? Hví stóð enginn ragna reinvári mér
við hlið? Hver tekr Þórs víf, hvers lags svarta bjargalfr, hvers lags urðar þjótr? Býli sem í tvær
kynslóðir var ræktað fyrir þursa þjóðar sjót, yfirgefið verðr þat hér eftir. Við siglum burt með
knarrar skeið, marrandi vegna eigna heilla Nj?rðunga. Mikið var gefið ok margt skilið eftir. Við
siglum áfram meðfram endalausum sv?rtum str?ndum, sjáum óendanlega hvíta hvelið yfir þeim og
f?rum um suðlæga hornið. Burt, burt til jarðar skarð hafi slétt vestrsins. Burt til hlýs vors
strandlengjunnar sem spýtir brennisteinshita frá djúpi Surts. Enn gefr þú varma, dreki! Þú, dreki
undirheimanna!

Dyggr dó af und eggjar - oddstefnum meir svefnar, síz
hræstorðar harðan hj?rs gerðu styr b?rvar ótt, ðeirs Áleif létu allsaklausan falla. Ákkat hægt af
hægu - hljóð veiti mér sveitir! - enn í elli minni ívegsstafi segja, síz vel hressan vissak vápna Nj?rð
at j?rðu: minn es sonr at s?nnu, snjállr aflstuðill, fallinn. Efna hygg, þats Yggjar ek hef heitit m feita. Sundlíri flýgr sára svangr fyr eyrar tanga. Veitk, at vér munum hljóta - vel ´s fallit þat - allir, -
hljómr´s af hj?rva glaumi- Hallgrímr, farar tíma. Mótreyni klaufk mána malma braks í jaxla, segg
létk alms í augu eitt h?gg staðar leita. Sákat hitt, at hrykki hringmerkðr fetilstingi: hné gunnlogi,
Gunnar gjallharðan sák falla. Vér h?fum felda fjóra - feng telk í því drengjum - brátt, þeirs blóðgan
létu Bjargeyjar son deyja. Einn ar órum m?nnum - Eir vas sollin geira: Þjónn vas hæfðr með hlunni
- Hallgrímr kveðr nú fallinn. Brátt gekk sonr, þás sótti Sunnar bliks at runni, - hvatr frák at brá
bitum blóðísi - Geirdísar. Enn réð Eyjolfr minnask eggleiks við kyn seggja, geira Baldr, at gjalda
gunnbliks fyrir runnum. Heldr h?fum heiptir goldit, Hallgrímr, saman allir - vígs iðrumk þess þeygi
- Þjóðreks sonum stórar. Urðu æski-Nirðir addregns of s?k vegnir; ?r þjóða veitk eyði inngjarna
Þórbjarnar. Nú´s jafn?ndum fram ganga, varra elds þeirs vilja viggs temjanda fremja. Vesa kveða -
h?gg enn h?ggvin hj?rs saklaussa b?rva Ísfirðingum urðu eirlaust - farit trausti. Hlógu herðidraugar
hvinnendr of sók minni fróns, þás frænda mínum fellidómr réð bella. Nú tér - vegnir vru víg-
Nj?rðungar h?rðu - hafs í hverju bjargi hóts annan veg þjóta! Hallgrímr, skulum heiman - hlítik
vætki líta uggi mestu ok ógnir íðvargs - ór stað bíða, enn víg þaus vér vgum - vildak aldri glalda
geira gæti ru - g?rv?ll í strá falla. Varðat viggja Nj?rðum, Valbrands sionum, handan - þess
minnumk nú - Þvinnils þvengr vanbundinn lengi, þás, skerfoldar, skyldi - skjalda hlums á sumri
garðr svall - g?fug sólar gefn, míns sonar hefna. Þat mun vestr ok vestan - varð r roðin sára - orð
til Ísafjarðar oddregns koma þegna, at til geira glettu gunn-nærungar færi - vægr es v?xtr í augum
Valbrands sonum - handan. Nú ´s jódraugum ægis arnar flaug of bauga: Hygg, at heimboð þiggi
hangagoðs af vangi.

Langt burtu í vestrinu í djúpum gilum drekah?fuðsins. Gil, sem hýsa líf
milli hárra heima fj?ru þjóðar. Manna sjót er þann veg. Ñnundarfj?rðr. Vítt dreyfir þú þér á fótum
bergjarla ok ert enn ekki hluti af þeim. Eilífar, langar hendr, eilíf, há fj?ll. J?tunheima dolgferð býðr
okkar velkomin. Útlæg frá ?ðrum sem voru kyrrir í suðrinu. Við reisum okkr nýjan legver milli
krafta bergsalar banda. Gjalfra fjalfs bolmr hindra mannahamra afl ok halda því frá járninu. Við
byggðum okkar hús en misstum mikið. Fé dó, vatn fraus ok vallbaugr breytist ekki. Tunglranns
gramr litar huga okkar hér eftir. Þat gerðist hratt ok frostið hringsólar tún okkar ok við skelfum úr
kulda ok hungri. Leiðin yfir hríðar setr til Vatnsfjarðar sem var eitt sinn full af lífi er hvít ok ekkert
er í sporum hennar. Enginn kemr, enginn hjálpar. Við erum alein milli yfirvofandi hættna bjargs
skj?ldunga ok djúpra bláfoldar skafla kalds dauða. Þungar Ægis dættr handsama lítinn viðarbát ok
koma í veg fyrir dauða fiskanna. Hungr neyðir okkr út á grimman sjóinn, en hvað er í endalausri
nótt bak við svartan þrumu tjalda harra? Ekkert lifir ok þannig snúa bátarnir tómir aftr til sárísa stranda. Vindrinn rífr burt alla von og frostið nagar. Roða vágs bróðir, b?lvaðr veri þú! Fé deyr ok
menn farast í l?ngum nóttum án morgna. Vatns-Nj?rðr, hvenær kemr hjálp þín? Hafra dróttinn, hvar
eru kraftar þínir?

Ver?ldin er í spennu ok regnsals ræsir. Ljós
fylgir þrumunni ok minning úr æsku minni fyllir mig af ?rvæntingu. Niðrf?r styttir líf. Ísheimr
fjarðarins drepr alla von ok ek geng út ok lít eftir því fé sem er eftir. Vindrinn rífr af mér kinnarnar
ok eitt sinn heitt blóðs valr frostnar. Stormr ræðr ríkjum. Fjallgylðar þakin snjó lokast ok einangra
mannalíf ok hvals búðar húð felr ísheim sjónum. Ægir, þinn ísa akr virðist svo nálægt. Nj?rðr, þín
hjálp væri lífsbj?rg. En þat stormar. Þat dregr ok fleygir allri von burt. Banda vinr, hvar hræðast
fjall-Gauts fellir krafta þína nú? Hvar bakka ?ldrnar fyrir birtingu afls þíns? Flóðs ásynja er nærri,
svo nærri! Mér er fleygt ok Ránar vegr tekr mig ok ek gefst upp fyrir honum. Ek anda byrmǫrk ok
lungnanna l?mun. Þat verðr svart ok ek berst ekki á móti leiptra grundar stilli. Nótt án morguns í
greipum þess kalda. Ís?ldr, háfs m?rk. D?kkblátt tómið slekkr eldinn, þrána um betra líf handa fólki
mínu. Milli Ægis dættr, í hrauð í himinn upp glóðum hafs sekkr heimrinn. Skemmdr! Brotinn!
Dauflega ek sé á sjóndeildarhringnum fugla. Ek sé svart, þat er kalt, kalt. Gyllt sýndist mér
ver?ldin, svartblá endar hún milli fyllar fjalla. Brimið tekr kaldan, dáinn líkama með sér til endalausra víðáttna Haddingja lands. Frá hlýjum faðml?gum vetrtalsins, niðr í þungleikann. Burt frá
heiminum með naglfara segls. Eitt líf sl?kknar í þenna Vindsval m?g.