[Loke - del II]
[##-Voluspå]

Eiteren drypp, jorda skakar
Eg vrir meg i smerte, lenka til berget

Eg er din angst, eg er din pine.
Tema meg du freista, du fanga meg i garn.
Eg let meg ikkje rokka, eg er kaos
eg er din skam.

Eg er din øvste visdoms bror,
og din fiende til din døyande dag.

Bunden eg er, men eg ler av deg.
Tru ikkje eg er til for å tena deg.

Eg er av ei verd du aldri (i ditt liv) kan skjøna,
for eg er vondskap, eg er urkraft.

Ein dag skal me møtast på Vigridsletta.
Ein dag er eg fri for lenker og eiter.
Den dagen vil du skjøna kvifor eg blei til,
kvifor latteren gjallar i natta.
Den dagen skal me kjempa vår siste kamp,
og ta kvarandre av dage.
# ...Sola svartnar, jord sig i hav
på hummelen bleiknar bjarte stjerner
Røyken velatr fra veldige bål
Høgt leikar flammen
mot himmelen sjøl...

Activate the aggression that exposes the
Hidden,
Denying the existance pf praying to
Illusions
Seek gnosis in the forbidden
Drink from the wates of knowledge
And see what lies you breathe

Absorb the vital spark of deities false
And ressurect the true gods
To whom strength and wisdom is the key
And not the lectures of folly
Annoint your sould with pleasure
Apposed to mummifications through impotence

The truth is unconscious, asleep
Waiting to be summoned, to be worshipped
A neglected phallos, banished from thought
A weapon overseen by the creator
But cherished by those of the path
Unlock the beast
Transform

ANSUZ, ANSUZ!
- Skipet fa frå kai
Aldri vil ho vende att;
ho er trygg i stjernenatt

WUNJO, WUNJO!
- Reisa har vërt lang
Han som sød kjem draumen til;
tek han dit han draume vil

Vidare frå tanken;
fri frå kjød
Ingen svar, ingen sirkel
Evig fødsel, evig død

"...Eg tok og eg fekk
Eg fall, flaug og gjekk
Det vart mørkt og eg såg
Djupt ned, kor det tyste rår..."

Me vandra fritt og langt
Lyset kom, og synet svann
Husa er tomme, og himmelen raud;
Skipet legg frå kai

Horna gjallar, vinden bles
Trommer dundrar, vinded bles
Med spjut og boge meter til strid
Me går i bresjen brødre gjennom blod.
Med von om ëre i galskapens namn
Me vert aldri slegn sjøl om me fell

Me reiser ei til Folkvang til,
vanedronnings famn, våre fedre skal
me møta om me fell i dag.
Me flytar ei frå var lagnad sjølv
om vinden ikkje bles vår vei.
Til valfaders hall brødre.

Med heva spjut i Odins namn.
Me skal heva krus i Odins namn
Nidingar skal falla for våre føtter.
Dei treng ikkje be om sollyse dagar.
Ingen hugsat ein trëll uten herre
Slegne vert dei når dei fell.

Me hevar våpen for vår tru
Me slaktar marken for vår tru
Ingen nåde me viser
for dei som snudde ryggen til.
Døy skal dei som freista
å mura brunnen inn.
ei som for med løgn og svik
Gje oss styrke, gje oss mot
Me skal sigra, brødre gjennom blod.

Utgards mørke, langt der ute
Eg kjem ikkje inn, eit offer du krev?
Eit offfer eg krev, ingen lovnad eg gjen
Eg kan gje deg styrke, eg kan gje deg dauden
De seier du kan ta meg av dage.
Du seier du kan ta meg av dage.
Men utan meg er heller ikkje du
Skapar av svakhet, meg kan du ikkje truga.
Lær deg å sjå med det retta auga.
Du dunkle, du freistar å få meg i knt,
du taler i gåter, og får meg vred.
Med vrede, du veike, du ingenting får.
Din visdom eg krev for at du skal forstå
Du vil eg skal lida, og endå til dõy.
Du gløymer mi makt, at du er min trëll.
Ditt opphav du gløymer. Du prisar bedrag
Di verd er ei faginning, ingen heilhet, ingen svar
Orden eg skaper, men du motstrebar meg
Du talar med klõrt, kva er det du krev.
Eg krev eit offer, eg krev at du blør.
Du våga å trosse dei eldste, som bar deg fram

"Utgards mørke langt der ute, eit offer vart krevd,
eit offer dei fekk, Eit sinn vart styrka, men
lekam gjekk tapt, Klok vert den som veit å våga"

"Han ofra sitt auge, for at fjan skulle sjå
Han blødde for dei som til slutt lot han rå.
Men ingen lovnad ei ga ham, det vart ingen fred.
Dei skal fframleis kjempa, til jorda sig ned"

Du drap min son, fjemn eg svergar
Du øydela min veg, og fred med mitt folk
Du sverta mitt namn, dei trudde deg

D trudde min lagnad var spott og spe
Du trudde eg med mitt banesår døydde
Du trudde eg aldri skulle reisa meg

Du trudde lyset var din ven,
At du av dt var komen
Du trudde ale ville lystra ddeg
Og gløyme valfaders gåver

Du gløymde din far sine vise ord
om svik, lagnad og død.
Du gløymde di plikt
Som ein kjempande mann
Og drap din bror i sveven.

Du trudde tid lækjar såê
ôå üøåå àùäë ûëãääó åøäïîó ùï èóþ
Âã ïäøymde meg og mi heilage plikt,
Eg skal drepa eg i vrede.

Blodhemn eg svergar,
Blodhemn har eg alltid sverga.

Einsam ho gret, den vakraste av alle
Fanga og låst i ei sorg ingen skjøner

Gleden forsvann langt, langt der ute.
Ei brennande lyst, en ingen håp.
Ho lengtar heim, men finn ingen veg.
Ein sorgfull lagnad gøymt bak eit smil.

Mardol du fagre for fred du blei ofra
Du solgte din lekam, men fann ingen trøyst.
Det som glimrar gjer ikkje fred for deg

Gern du ga deg hen, og slokka mangt
eit begjær. Men, framleis drypp
det om natta gull frå dine auge.

Frøya, od skal du finna når alt er forbi
då skal du bli sluppen fri.
Inntil den dag finn du inga trøyst.
Sjøl ikkje i glitrande Brisinghamen.

[104]
Jotungubben eg fann
er no attende komen
der få ting eg teiande fekk
med mange ord
eg mykje til gagn
vann meg i Suttungs salar

[105]
Gunnlòd meg gav på gullstolen
drykk av den dyre mjød
vesal løn let eg ho få
ho gav meg trygt si tru,
ho gav meg heile sin hug

[106]
Rata-Tonni rudde meg veg
gardt grjot ho gnog
over og under var jotunvegar,
då gjekk det på livet laust

[107]
Det vene eg vann, eg vel hev n¢ti
lite den vise vantar
med di Odrere no opp er komen
midt i Midgards fjeim

[108]
Uvisst å vita om eg endå var
komen or Jotungarden ut, om ikkje
Gunnlòd, det gode kvendet, hadde
vorti min sële ven

[109]
Andre dagen av gjekk rimtussa
til å spørje råd av råd av Hår
i Håvahalli; etter Bolverk dei spurde,
om han var berga hjå gudom,
eller Suttung hadde slegi han ned

[110]
Ein eid då svor
Odin på ringen,
kven kan hans trygdemål tru?
Suttung han sveik for (skalde) drykken,
og Gunnlòd sårt han grøtte