Sex augu, tólf stjörnur,
með himinþokur milli fingra sér.
Sveipaður myrkri og harmi,
drukknandi augu synda yfir það sem fyrir ber.
Leifar fjarlægra drauma finnast undir isilögðum sjáöldrum,
berjast þær sýnir um að komast upp a yfirborðið.

Vaki þú hyldýpi óskylt takmörkunum holdsins,
Leyf okkur að hvíla í faðmi þinum.
Að þekkja ásjónu vítislogana,
allar þessar óteljandi tennur.
Þínar sálhreinsandi hvítu klær,
klórandi,
fálmandi.
Eftir hlutdeild í tilveru utan líkama.

Sú óendandi þjáning,
hve við þráum að þekkja form hennar,
að samtvinnast greipum logans.
Yfirstíga eðju holdsins,
að svífa.
Fuðra upp.
Enda.

Eilíft líf,
bjögun hins illlýsanlega sjálfs,
orðin eru bitur lofsöngur,
og munnur okkar fullur af glerbrotum.
án andgiftar,
gleyptar hafa verið ófáar tennurnar.
Ódauðleg prísund umlykjandi,
aðgangur að djúpunum; hylling.
Vonarglætan kæfð.

Brenni þeir útlimir ófærir um að slá frá sér.
Rotni það hold af beinum sem getur ei brunnið.
Megi þessir tónar sveipa af hulunni,
þetta verk hreinsa burt sköpunarverkið.
Megi uppljómum tendrast í hugum allra.
Megi allt sem er,
vera ei meir.
Hent inn í óseðjandi hreinsunareldinn,
ráðgáturnar leystar og dauðinn eina frelsunarorðið.
Frelsuð frá tilveru.
Andinn dreginn á brott.

Við sjáum pyttinn.
Ginnungargap ofar öllum skilningarvitum,
líkama kaffærða í óyfirstíganlegum refsingum.
Endi allra ferðalaga.
Við heyrum sársaukaópin.
Þær fjarlægu raddir sem klifra upp hallarsalina.

Við lifum í draumaheim,
sársaukinn vekur ei.
Fingur titra, augun grípa í tómt.
Litir renna saman í eitt,
móðan smýgur sér í öll vit.
Við erum bundinn í dróma,
klædd sólinni.
Himneskum eldi.
Engin leið út.

Það hefur tóm augu,
drekkandi ódáinsveigar,
veitandi sýnir.
Óhugnaðurinn, fegurðin - allt þetta gall.
Kjaftur þessi gleypir allt,
öllum sökkt er ofan í svaðið.
Ormétnir líkamar engjast um,
hér er vaðið er í gegnum öskuna.
Klökkar eru hendurnar,
líkkistur neglurnar,
engin handfesta finnst í kórónu keisarans.
Finn ég á þessari stundu hvernig grafir okkar snertast.

Hin dýrslega viska,
rekur í sundur sálir og magnar upp sáluhliðin,
helblóm spretta í augnatóftum þess.
Í höfði skepnunnar eru svartir salir,
niðamyrkir gígar,
ærandi víddir þjáninga.
Óteljandi.

Það rís úr hafinu,
eins og krabbamein.
Jarðarfararsálmur sem er leikinn á innyfli,
sultarhljóð sem fyllir himindjúpin.
Án hugsunar.
Þungt gnæfir þessi draummynd yfir alheimnum,
sem skinnhvítt rekald.
Í hvítlogandi flæðarmáli stjarnanna,
andað inn sem myrkri.
Dragsúg tómleikans.
Sálnahirðir úr fjólubláum reyk,
sem með heljargreipum sínum fer um helgidóminn,
bakvið dánargrímu,
undir flogaveikum básunuþyt.

Sannleikans eilífa djúp,
þar er bæli dýrsins,
vitfirring kæfð í reyk.
Frýs blóðþyrst hjartað.
Opnast dauðans gin,

Hungurvofunnar slóð,
hún er kviðrist og köld,
hér hægist andardráttur,
sést frosin mánamóða.
Þúsund stjörnur loga,
undir dökku kufli.
Skarlatshjúp.
Umlykur dauðans myrkur.

Enni þess markað máttugum rúnum,
gullnir hlekkir glitra.
Fannhvítir faðmar vinda tannhjólin,
sligast undan klukknanna þunga hljóm,
beinanna klið.
Tungan er hljóð,
starir út í tómið og umritar ósagðar reglur.
Slæðingur þessi sameinast óminnishegranum.

Hugdettur um að vakna upp frá martröðinni,
hugmyndir um tilveru innan holds;
rifnar í sundur af hröfnum.

Formlaust,
Svífur sjálfið yfir vötnunum,
ferðast út úr helli ofskynjanna,
fyrst sem seiður.
Út í gegnum gimsteinalagt höfuðið.
Úr munni þess sem biturt tvíeggjað sverð,
með sex vængi alsetta augum;
sem vitnisburður.
Sem sneiðir í sundur glerhafið,
skilin á milli raunveruleika og martraða.
lastmæling sem stígur upp úr undirdjúpum vímunnar,
ferðast í gegnum víddir.
Frá holdi til spádómsorða sem kollvarpa hásætum.

Aldauði og gnístur tanna,
þú hefur vakið meistarann.
Lagt er á höfuð hans ennisdjásn; líkneski dýrsins,
skarlatsrautt -purpurar gimsteinar perlur.
Á altari meistarans er gullbikar fullur viðurstyggðar,
brimfullar eru þessar skálar reiðinnar.
Hann drekkur þjáninguna þína og árvökul á þér eru hans augu,
Athygli hans jafn voðaleg og rödd ofan úr gröfinni.
Sú rödd sem lúðrablástur,
herlúðrar hljómandi úr kosmískum fjarska.
Hann gerir hreiður úr iðrum þínum,
tómarúm úr hjarta þínu.
Hann er klæddur sólinni og virðist snertur af eldi,
umlykjandi skuggar líkastir grimmu svartnættinu,
táknin þau öll öskra að seiðurinn hefur verið rofinn,
að lyklar undirdjúpanna hafi á svipstundu umbreyst í hlekki,
altarið sem þú hafðir ætlað sem fangelsi hefur orðið þín eigin gröf.

Iður úti,
allt verður eitt með ógleðinni.
Þú ert eins og blóðrauð vofa,
fálmar þínir strjúka mér.
Drungalegverkir.

Ég verð að fá að vita,
Getur þú umlukið allt?
Skapað list úr þjáningum?
Kviðrist himintáknin?
Rofið seiðhringinn?
Blæst þú í lúðrana?
Opnar þú hliðin?
Getur þú klófest geðveikina?
Étið upp sjúkdóminn og hrækt honum út?
Nei.

Þú ert hér til að bera vitni.
Þessi grimmu augu,
dauðfarar sem ferðast í kyrrþey.
Þögul þau vaka yfir í hreinu skuggaformi,
Engin grið.
Náttúran lekur út um svöðusárið.

Dávaldur.
Afskræming.
Þegar þú lætur mig síga ofan í jörðina þá grætur þú ekki fyrir mér,
þú grætur fyrir sjálfri þér af ótta við dauðann.
Að þú hafir aldrei verið neitt.
Myrkur þetta vofir yfir huga þínum því þú ert vansköpuð sál,
vafin saurugum vængjum.
Innst inni veistu að á endanum renna saman allir straumar.
Allar hugsjónir verða utan tilveru.
Allt hold ormafæði.