συνεξαναλίσκομαι
τῇ τῆς ψυχῆς δίκῃ
καὶ τὰ πάντα παρέρχεται
οἱ τῆς Γῆς ἐρέται
αἰεὶ αἰσθάνονται
ὑμεῖς οὐκ ἔσχον ἀκοῦσαι
φευγέσκομην κραυγῇ
ἄμεινον φείδομαι
ποτὶ στόμα χεῖρ’ὀρέγωμαι
Δημήτηρ, ἡ δηλητήρ
ἡ τῶν σοφῶν θυγάτηρ
ἡ τῆς ἀμαθίας μήτηρ
εὑρίσκομαι πεῖραρ
ἀθάνατα τὰ ἀάατα
καταγελᾷ θάλασσα
Ἀπόλλονα ἀπώλεσα
ἀπόλωλα τὰ ἄματα
τὰ μαλακὰ καὶ ἀταλά
ψευδομάρτύς ἐστιν
δεινότατα ποιήτρια
αἱματηρὰ ϝάνασσα
ἀνταγαπᾷ τὰ ἔπεα
τὰς φρένας ὀρύσσουσα
ἐγὼ βεβλασφήμηκα.

ὣς εἰπὼν ῥάκεα μεγάλης ἀποέργαθεν οὐλῆς.
τὼ δ᾽ἐπεὶ εἰσιδέτην εὖ τ᾽ἐφράσσαντο ἕκαστα,
κλαῖον ἄρ᾽ἀμφ᾽Ὀδυσῆϊ δαΐφρονι χεῖρε βαλόντε,
καὶ κύνεον ἀγαπαζόμενοι κεφαλήν τε καὶ ὤμω

λάμβανέ οἱ στέφανον,
φέρε δ’εὔμαλλον μίτραν,
καὶ πτερόεντα νέον σύμπεμψον ὕμνον.

χαῖρε ἀρχὴν ἀδίκην,
βάσκε, ὦ θάνατε ἀχείρωτε,
καὶ ἄλαστον ἀρχαῖον δός μοι ὕπνον.

ἐγώ, ὦ ἄνδρες, γάνυμαι μὲν ὑφ᾽ὑμῶν τιμώμενος, εἴπερ ἄνθρωπος οὔκ εἰμι, καὶ χάριν ἔχω καὶ ὑμεῖς άποκτενῶ

...καὶ ὀξέσιν
τε καὶ φώσιν
βαλλόμενος κύνεσσιν
καὶ κύμασιν
θεοὶ φωσίν
σὺ αἴθεσιν
καὶ λέουσιν
σὲ λύουσιν
ὥσπερ τὸν λῖν
κτενέουσιν
ἴσως ἀνάπαλιν
ϝάναξ λαοῖσιν
ϝέχω φωρσίν
σχεθὼν χάριν
καυθήσονται