Ολικός κατακλυσμός
Κλέινουν τα τείχη τον δρόμο
Αποκλεισμένοι στον λαβύρινθο
Ένας για έναν
Κανένας για όλους
Χώρια στέκουμε ζωντανοί
Στο ίδιο τσούρμο
Νεκροί αγκαλία στιβαγμένοι
Νεκροί στιβαγμένοι
Τα άδεια μας βλέμματα
Κοιτούν ψυχρά στο κενό
Και όλο ψηλώνει
Η στίβα απ' τις σάρκες μας
Συνονθύλευμα υπαρξιακό
Απαίσια άμορφη μάζα
Ανθρώπινο μωσαικό
Χώρια στέκουμε ζωντανοί
Συμπιεσμένα κουφάρια
Κυβόλιθοι από σαπισμένη σάρκα
Τούβλο τούβλο να χτιστεί η φυλακή μας

Πέθανε ο χρόνος
Ούτε σκοτάδι ούτε φως
Μαύρισαν τα μάτια
Ρέει στις φλέβες ο θάνατος
Θα νιώθεις σαν να σαι νεκρός
Απ΄το μόνιμο ρίγος
Έρμαιο παγωμένος στο κενό
Στάσιμος παλμός
Σε ποτάμια από σαπισμένο αίμα
Κολυμπά η παράνοια
Διαφυγή μάταια
Σε ένα κόσμο ψυχρό και αφιλόξενο
Κάθε αίσθηση
Χαμένη
Destruction and death
Voices cutting my breath
Heated iron
Peircing through my head
I'm restless
Cut my fucking head
I want to suffer in silence

Λίγω ώρα απέμεινε μόνο
Οι φρικτές σου κραυγές σε νανούρησαν ήδη
Δώσε μου τέσσερα μόνο λεπτά
Να σε δω καλά μέσα στα μάτια
Keep your spine
To hold on something
Keep your legs
To carry your remains
Trembling from pain
Horrible agony
Freezing your laughter
Bludgeoned to total extinction
One with the walts and the knives
Compressed in the gutter
The end you deserve
Cowardice and and hypocrisy
Your breath and existence

And the blades will sing a cjoir of agony and pain
As i pierce through your eyes and your brain
And toss the remains in the gutters
Σαν μελωδία και ποίηση
Φρικτές κραυγές πλημμυρίζουν τον τόπο
απεγνωσμένα παλεύει
κόβεται η ανάσα απ΄τον πόνο
Κάθε άνεμος σταματά
Ο αέρας στο τώρα παγώνει να βιώσει και ο ίδιος
Το πιιο φρικά οργανωμένο μαρτύριο

Σιγανά ψιθυρίζει στα αυτία μου
Κάθε βράδυ απάνω στο στέρνο μου
Κάθεται και όλο γελάει
Κοίταξε με μέσα στα μάτια

Εγκλωβισμένος
Αθεράπευτα άρρωστος όχλος
Συνθλίβονται μέσα στο πλήθος γυμνοί
Κουφοί, αδρανείς, μουδιασμένοι
Κοινωνική πανδημία
Όλοι μαζί και όλοι μόνοι
Αθεράπευτα άρρωστοι, άνιωθοι
Σέρνονται στη γη σα χαμένοι
Πέφτουμε υπνωτισμένοι
Ένας προς έναν ληθαργικά
Μες το λαβύρινθο
Γυάλινα άψυχα μάτια
Άθλια, απάνθρωπη όψη
Αφόρητη, απαίσια μπόχα
Κάθε τι γύρω μου έρμαιο
Cancerous existence
Poisoning

Ποιος είσαι εσύ στον καθρέπτη
Τι΄χω απογίνει εγώ
Πως κατάντησαμε έτσι
Μολυσμένα παράσιτα
Στις μπότες της αλαζονείας τους
Άδεια δωμάτια
Άδεια η πόλη, στείρο τοπίο
Δεν υπάρχει ίχνος ζωής
και εγκεφαλικά πλέον νεκρός
Παλεύω τον χρόνο τυφλός
Τις ώρες τις μέρες τα χρόνια
Αργά
Ατελείωτα
Απαίσια

Terminating myself from this torment

Αυτοκαταστροφική μανία
Σέρνεται σε μέσα διαφυγής
για μια στιγμή ακόμη ηρεμίας
Ψυχικές εκδορές
Απόγνωση και τρόμος
Παγωμένοι στο χρόνο
Αφημένοι αιώνια στη στιγμή
και η φρικτή δυσαρμονία αντηχεί αιώνια

Γεμίζει με σαπίλα τον αέρα
και μολύνει την ατμόσφαιρα
Αλλοιώνει κάθε πραγματικότητα
Υφαίνει τον ιστό για τις προνύμφες της
Να κρύψει στα κουκούλια της τον όνειδο
Πνίγει τα εδάφη και πλημμυρίζει δρόμους
με αντάρες και θάλασσες
από πίσσα και προπάνιο
ότι φυτρώνει το ναρκώνει σε ένα βράδυ
και στη παραζάλη, τη θολούρα στήνει πανηγύρια στο μυαλό
Δειπνίζει από το σώμα, πίνει απ΄το αίμα
Τραντάζει με ουρλιαχτά
τα κόκκαλα και σπάει τη φωνή της
Ξέρει ότι τίποτα
ποτ'ε δεν σε ξυπνά
απ΄την ατελείωτη πτώση
Παρασύρονται όλα
και πάλι βρήκαμε τον τρόπο να ανέβουμε στα πιο ψηλά
και ολόλευκα σύννεφα
Ώστε να πέσουμε από αυτά
στη σκιά των πελώριων συνεπειών μας
Είναι η αντιύλη
και ασυναίσθητα ξεχύναιτα, ξεσπά
και στο σύνολο μιας μάζας
αρκεί ώστα να πνίξει
πλανήτες, με τη δυσωδία της
και με μούτρα μουδιασμένα
ούτε να χαρείς
ούτε να κλάψεις θα μπορείς
Το μόνο που στα αλήθεια θα υπάρχει θα είναι ο θάνατος