Wiał spokojny wiatr
Zimny, kojący
Magiczny

Ujrzeliśmy Księżyc, gdy blask jego na nas padł
Niezwykłe piękno, którego nie dostrzegliśmy wcześniej
Lecz tylko nasz wzrok wbity był w magiczną tarczę
Gdy miliony gwiazd blaknących spuszczało swe oczy

Spadały w oślepiającą otchłań światła, niespokojne
Niczym huragan niszczyły siebie nawzajem
Sięgnąć nas próbowały i zabrać ze sobą
W nieskończoną furię samotnego strachu

Mocno objąłem Ciebie i w niezwykłym blasku staliśmy
Pośród rubinowych gwiazd i wspaniałej zorzy

Spadł pierwszy śnieg.

Od zmierzchu do świtu nieboskłon czarny
Przemierza gwiazda co w dali umiera
Tak piękna i młoda milknie samotna
W mroku szuka oparcia swego

Snuje się jak łuna czerwona
Na nieba horyzoncie bladym
Jak mgła topniejąca na górskim szlaku
Z deszczem zimnym spokojnie zamiera

W majestatycznym nieblasku nocą okrywa
Rumiane łąki, mgliste wzniesienia
Niebo błękitne lękiem przekuwa
W magicznych łez czarną pożogę

Snem jej nieskończona noc
Co bezdrożnym szlakiem sunie
Tam jest strach i wyjący wiatr
Okrutna burza. I twarze blade.

Lustrzane wody w bezruchu zamarły
Spokojne jej morze i ocean biały
Ukryła się przed światłem, tam gdzie żagle rozwija cień
W melancholii swej ukochanej...

Na szafirowym niebie
Pod gwiazdami północy
Księżyc płynie spokojnie
Jak złoty bursztyn płonie

Gdy śnieg spokojnie pada
Przez las niezwykły kroczę
Zbliżam się do niej i wtedy
Odnajduję spokój.

Przez niezwykłe piękno
Prowadzi mnie magia natury
Swoimi dłońmi splata
Spokojną, zimną noc...